احتمال مرگ در عمل قلب باز

بیمارانی که با مشکلاتی نظیر نارسایی قلبی، مشکلات دریچه قلب، نقایص مادرزادی قلب، یا بیماری عروق کرونر مواجه هستند، ممکن است به جراحی قلب باز نیاز پیدا کنند. جدیدترین روش‌های جراحی قلب باز شامل استفاده از تکنیک‌های کم تهاجمی است که با برش‌های کوچکتر و ریکاوری سریع‌تر همراه هستند. احتمال مرگ در این جراحی به طور میانگین حدود ۲.۹ درصد گزارش شده است. یکی از جنبه‌های کمتر شناخته شده جراحی قلب باز، استفاده از دستگاه قلب-ریه است که به طور موقت وظایف قلب و ریه‌ها را بر عهده می‌گیرد تا جراح بتواند بر روی قسمتی از قلب که نمی‌تپد و جریان خون ندارد، عمل کند.

قلب باز چیست؟

جراحی  قلب باز ( open heart surgery) هر گونه روش جراحی است که در آن جراح قفسهٔ سینه را به منظور جراحی بر روی قلب باز می‌کند. عمل جراحی قلب باز می‌تواند برای درمان بیماری‌ها و مشکلات مختلف قلبی مورد استفاده قرار گیرد. بیماری‌های قلبی که معمولاً توسط جراحی قلب باز تحت درمان قرار می‌گیرند عبارتند از: بیماری دریچه قلب، نقص‌های مادرزادی قلب و بیماری‌های مربوط به شریان‌های کرونری. مشکلات شریان‌های کرونری یکی از عوامل حملات قلبی هستند.

عمل قلب باز شامل انواع مختلفی از جراحی ها مانند: بای پس عروق کرونر، تعویض دریچه قلب، ترمیم دریچه قلب و ترمیم آنوریسم می باشد. معمولا هر کدام از این جراحی ها بین 3 تا 5 ساعت، بسته به شرایط بیمار طول می کشد. در حین و پس از این جراحی، بیمار در خطر مشکلاتی از جمله سکته مغزی قرار دارد؛ زیرا ممکن است برای زمانی هرچند کوتاه به مغز و دستگاه عصبی خون نرسد و مغز آسیب ببیند. تقریبا از هر صد نفری که پیوند بای پس عروق کرونر انجام می دهند؛ 2 یا 3 نفر دچار سکته مغزی می شوند. 5 درصد از کسانی که تعویض دریچه آئورت انجام می دهند ممکن است به آسیب های مغزی دچار شوند.

در طول عمل قلب باز، علاوه بر جراح و فوق تخصص قلب و عروق، دکتر بیهوشی قلب، نقشی اساسی در تعیین وضعیت و علائم حیاتی بیمار دارد. این پزشک در صورت نیاز باید احیای قلبی و ریوی انجام دهد و مسئول است، در صورت از دست دادن حجم زیاد خون، به بیمار فراورده های خونی تزریق کند.

بای پس سرخرگ کرونری (CABG)

بای‌پس سرخرگ کرونری، مسیرهای جدیدی را برای عبور خون از اطراف یا بای‌پس سرخرگ مسدود فراهم می‌کند. بای‌پس سرخرگ کرونری، یک عمل جراحی مهم برای تامین خون کافی برای عضلات قلب محسوب می‌شود.

برای انجام عمل جراحی بای‌پس قلبی، جراح بخشی از سیاهرگ ساق یا ران بیمار یا یکی از سرخرگ‌های دیواره قفسه سینه یا بازوی وی را برمی‌دارد و به سرخرگ کرونری مسدود شده پیوند می‌زند تا یک مسیر فرعی در اطراف گرفتگی ایجاد شود.

به این جراحی قلب باز ، پیوند بای‌پس سرخرگ کرونری (CABG) یا بای‌پس سرخرگ کرونری (CAB) گفته می‌شود. پزشکان ممکن است عمل بای‌پس را به عنوان یک استراتژی تهاجمی درمان بیماری سرخرگ کرونری بنا به دلایل مختلفی توصیه کنند: وقتیکه داروها و تغییرات سالم در شیوه زندگی به اندازه کافی برای پیشگیری از بروز آنژین شدید یا حمله قلبی کارساز نباشند، وقتیکه انسدادها زیاد و وسیعند، یا وقتیکه یک بیماری مانند دیابت یا نارسایی قلبی باعث تاثیرکمتر سایر درمان‌ها از قبیل آنژیوپلاستی می‌شوند.
سالانه افراد زیادی عمل بای‌پس (جراحی عروق کرونر) انجام می‌دهند. برای انجام این عمل جراحی باید استخوان جناغ شکافته شود تا قلب در دسترس قرار گیرد. در قلب باز  معمولاً لازم است که فرد در سراسر مدت عمل از دستگاه قلب-ریه استفاده نماید، یعنی در حالیکه جراح بر روی قلب بیمار کار می‌کند، قلب وی متوقف شده و هیچ حرکتی ندارد.
ممکن است بیمار به بیش از یک عمل بای‌پس در سرخرگ‌های خودش نیاز داشته باشد تا خون کافی به عضلات قلبش برسد. تعداد سرخرگ‌های بای‌پس شده نشان‌دهنده شدت وخامت اوضاع نیست و موقعیت و وسعت انسدادها از اهمیت بیشتری برخوردار می‌باشند.

مراحل آماده سازی برای (CABG)

بیشتر اعمال جراحی بای‌پس سرخرگ کرونری، جزء اعمال جراحی با تعیین وقت قبلی هستند (یعنی اورژانسی نیستند). اگر متخصص قلب، بای‌پس سرخرگ کرونری را توصیه کند، می‌توانید با او درباره این سوالات بحث کنید:

اینکه چرا این جراحی قلب باز برای شما خوب است؟ این عمل جراحی چه خطرهایی دارد؟ راه‌حل‌های جایگزین پیش روی شما کدامند؟ و اینکه خانواده شما چه چیزهایی را باید درباره دوره عمل و دوره نقاهت شما بدانند؟

اگر تصمیم به انجام عمل جراحی قلب باز گرفتید، حتماً داروهای مصرفی خود را با پزشک در میان بگذارید، این مورد شامل داروهای بدون نسخه و مکمل‌ها نیز می‌شود. از داروهای مصرفی خود فهرستی تهیه کنید و آنرا با خود در زمان عمل جراحی به بیمارستان بیاورید. با نزدیک شدن روز جراحی، هرگونه تغییر در وضعیت سلامتی خود را به پزشک گزارش کنید.

آگاهی از علایم سرماخوردگی یا آنفولانزا مانند تب، لرز، سرفه کردن یا آبریزش بینی ضروری است. حتی کوچکترین عفونت ممکن است در بهبود شما تاثیرگذار باشد.
احتمالاً صبح روز جراحی یا شب قبل از جراحی قلب باز ، در بیمارستان پذیرش می‌شوید. از شما درخواست می‌شود که قبل از مراجعه به بیمارستان حمام کنید. از شما درخواست می‌شود که از نیمه شب روز قبل از عمل جراحی، چیزی نخورید و نیاشامید تا از بالا آوردن محتویات معده و خفگی ناشی از آنها در طی عمل جراحی قلب باز جلوگیری شود (اگر چیزی خورده‌اید، صادقانه به پزشک خود اطلاع دهید).

حتماً بپرسید که آیا می‌توانید با مقدار کمی آب که هر روز داروی خود را با آن می‌خوردید، در منزل داروی خود را مصرف نمایید.

شما باید منتظر انجام نوار قلب، آزمایش‌های خونی، آزمایش‌های ادرار و عکس‌برداری با اشعه ایکس از سینه باشید. سپس یک پرستار به شما یک داروی آرام‌بخش تجویز خواهدکرد تا قبل از رفتن به اتاق عمل آرام شوید. نواحی مورد جراحی قلب باز  (قفسه سینه، ساق، ران و یا بازو) شسته شده، استریل شده و در صورت لزوم اصلاح خواهند شد.

در ادامه عمل کرونری را تشریح خواهیم کرد.

(CABG) در جراحی قلب باز چگونه انجام می شود؟

در اتاق عمل به دستگاه مونیتور قلب وصل خواهید شد تا قلب شما در حین عمل جراحی قلب باز کنترل شود . قبل از تعبیه یک راه وریدی در بازویتان، به شما یک داروی بی‌حس کننده موضعی تجویز شده و پس از آن یک داروی بی‌هوش کننده عمومی دریافت خواهید کرد. این جراحی حدود ۴ تا ۶ ساعت طول می‌کشد، که بستگی به تعداد و پیچیدگی انسدادها دارد.

وقتیکه به طورکامل به خواب رفتید، یک لوله تنفسی (لوله داخل نای) از راه دهانتان وارد نای شما خواهد شد تا تنفس شما تسهیل شود و پرستاران از این طریق بتوانند ترشحات ریه‌های شما را پاک کنند. لوله دیگری از طریق بینی وارد گلو و از آنجا وارد معده خواهد شد تا بعد از به هوش آمدن، احساس تهوع یا نفخ ننمایید. یک سوند (لوله باریک) در مجرای ادراری شما وارد خواهد شد تا ادرار را در حین و بعد از عمل جراحی تخلیه کند.
به شما یک داروی ضدانعقاد مانند هپارین تجویز خواهد شد تا از لخته شدن خون شما جلوگیری کند.

سپس شما به یک دستگاه قلب-ریه وصل خواهید شد، این دستگاه جایگزین فعالیت پمپاژ قلب شما شده و درطول عمل اکسیژن خون را تامین می‌کند، بنابراین در حالیکه جراح مشغول جراحی بر روی قلبتان است، قلب متوقف شده و از خون پر و خالی نمی‌شود.
تعداد رگهایی که در حین جراحی بای‌پس می‌شوند به تعداد سرخرگ‌های کرونری و شاخه‌های اصلی مسدود شده آنها بستگی دارد. جراح شما می‌تواند یک بای‌پس را به روش‌های مختلفی انجام دهد.

او ممکن است قسمتی از سیاهرگ دراز پای شما (ورید صافن) یا سرخرگ رادیال در بازو را بردارد. جراح یک انتهای رگ را به آئورت (سرخرگ بزرگی که از قلب خارج می‌شود) در نزدیکی منشا سرخرگ‌های کرونری بخیه می‌زند و انتهای دیگر را به سرخرگ کرونری آسیب دیده در زیر ناحیه مسدود شده پیوند می‌زند. بنابراین، یک مسیر جدید برای عبورخون از کنار ناحیه مسدود شده ایجاد می‌شود.

دربسیاری از موارد، حداقل یک بای‌پس با استفاده از بخشی از یک یا هر دو سرخرگ پستانی داخلی موجود در پشت استخوان جناغ دیواره سینه شما انجام می‌شود. این سرخرگ‌ها از آئورت منشا می‌گیرند بنابراین جراح دیگر مجبور نیست که کل یک رگ را جدا سازد. او می‌تواند یک انتهای سرخرگ را از دیواره قفسه سینه جدا کرده و آنرا به سرخرگ کرونری در زیر محل انسداد پیوند بزند.

سرخرگ‌های باقی مانده دیواره قفسه سینه را با خون کافی تغذیه می‌کنند. از این سرخرگ‌های پستانی بطور شایعی استفاده می‌شود، چرا که انسداد مجدد آنها بعد از عمل جراحی بسیار نادر است.
بعد از اتمام جراحی قلب باز، جراح باید اطمینان حاصل نماید که قلب شما به خوبی خون‌رسانی می‌شود، خون نشت نمی‌کند و در لمس کردن آن ناحیه نرم است. همچنین انجام یک آنژیوگرافی قلبی در حالیکه هنوز روی میز جراحی دراز کشیده‌اید این امکان را ایجاد می‌کند که پزشک مطمئن شود، سرخرگ‌ها نشت داخلی ندارند.

سپس جراح، قلب شما را بوسیله شوک الکتریکی دوباره به کار می‌اندازد و فعالیت قلبی از دستگاه قلب-ریه به قلب شما بازگردانده می‌شود.

دستگاه قلب و ریه در جراحی قلب باز چیست؟

دستگاه قلب-ریه یا دستگاه بای‌پس قلبی‌ریوی که وظیفه قلب و ریه‌ها را به عهده می‌گیرد، جراح را قادر می‌سازد تا قلب شما را متوقف کرده و عمل بای‌پس سرخرگ‌ها، بازسازی یا تعویض دریچه یا پیوند قلب را انجام دهد. درحالیکه قلب متوقف شده است و خون دریافت نمی‌کند، سرد می‌شود تا به اکسیژن کمتری نیاز داشته باشد و به بافت قلبی هم آسیبی نرسد.

در ابتدای جراحی قلب باز ، دمای قلب شما بوسیله یکی از تکنیک‌ها پایین آورده می‌شود، تا این که به تدریج فعالیت آن کم و در نهایت متوقف شود. در این لحظه دستگاه قلب-ریه به کار می‌افتد، خون دارای اکسیژن کم (که از بدن شما به دهلیز راست شما جریان دارد) را قبل از ورود به قلب منحرف کرده و آنرا وارد یک واحد اکسیژن‌رسانی می‌کنند.

در اکسیژن‌رسان، اکسیژن در خون ایجاد حباب کرده و گلبول‌های قرمز، اکسیژن را بر می‌دارند. سپس حباب‌های هوا از خون دفع شده و دوباره خون به سمت آئورت برگردانده می‌شود. سپس خون اکسیژن‌دار در تمام بدن شما به گردش در می‌آید.

دستگاه قلب-ریه می‌تواند تا ساعت‌ها کارکند، این دستگاه توسط متخصصی که متخصص خونرسانی (پرفیوژنیست) نام دارد کنترل می‌شود. بعد از اتمام جراحی، جراح دوباره قلب شما را توسط شوک الکتریکی به کار می‌اندازد و دستگاه قلب-ریه را خاموش می‌کند و قلب و ریه‌‌های شما دوباره فعالیت پمپ کردن و اکسیژن‌رسانی خود را از سر می‌گیرند.

مراقبت های بعد از عمل جراحی قلب باز

بعد از جراحی قلب باز ، باید ۱ تا ۳ روز را در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU) بگذرانید، این بخش جایی است که کارکنانش به دقت فعالیت قلب شما را زیرنظر دارند. شما دارای یک لوله تنفسی بوده و حداقل به مدت چند ساعت به دستگاه تنفس مصنوعی متصل خواهید بود و همچنین در سینه شما لوله های درناژ موقتی برای تخلیه خون و مایعات اضافی تعبیه خواهد شد (در برخی از افراد به ویژه آنهایی‌ که دارای بیماری‌های زمینه‌ای ریوی می‌باشند، مدت زمان استفاده از دستگاه تنفس مصنوعی بیشتر خواهد بود).

از گردن یا از زیر استخوان ترقوه در ناحیه سینه یک کاتتر وارد خواهد شد تا امکان کنترل فعالیت و فشار قلب شما ممکن شود. همچنین سیم‌های دستگاه ضربان‌ساز به عضله قلب شما وصل شده و پس از خروج از سینه به یک دستگاه ضربان‌ساز وصل خواهد شد. از طریق یک راه داخل وریدی سرم تزریق می‌شود تا آب بدن شما کم نشود همچنین مسکن‌های ضد درد نیز برای شما تجویز می‌شود.
برخی بیمارستان‌ها از پمپ ضددرد استفاده می‌کنند تا بتوانید مقدار ورود داروهای ضددرد به داخل رگ را کنترل کنید. کاتتر کوچکی که در بریدگی سینه شما تعبیه شده است می‌تواند یک بی‌حس کننده موضعی را بطورمستقیم به محل جراحی بفرستد.

پمپ ضد درد از طریق فشار دادن یک دکمه در کنار تخت فعال می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهند که وقتی‌ بیماران کنترل داروهای ضددرد خود را به دست می‌گیرند، درد بهتر کنترل می‌شود.

همچنین این افراد در این حالت معمولا از داروی کمتری استفاده می‌نمایند. کنترل درد توسط خود بیماران باعث می‌شود که افراد سریع‌تر و راحت‌تر بهبود یابند.
لوله تنفسی بعد از چند ساعت برداشته می‌شود. بیشتر بیماران ظرف مدت ۲۴ ساعت بعد از جراحی قلب باز می‌توانند بنشینند و پس از یک یا دو روز می‌توانند راه بروند. وقتی‌که پزشکتان قانع شد که قلب‌تان به ثبات رسیده است، می‌توانید بخش مراقبتهای ویژه (ICU) را ترک کنید، در این صورت لوله ها و کاتترهای اضافی از بدن شما خارج می‌شوند.

برخی افراد بعد از جراحی قلب باز دچار ریتم سریع قلبی و یا ریتم نامنظم قلبی می‌شوند. این حالت را می‌توان به وسیله داروها درمان کرد. همچنین ممکن است حرکت قلب کند شود، در این حالت از ضربان‌ساز مصنوعی استفاده می‌شود. ممکن است شما به حد کافی قوی بوده و بعد از ۵ تا ۷ روز از بیمارستان مرخص شوید.
عوارض جراحی قلب باز ممکن است شامل ذات الریه (پنومونی)، عفونت دستگاه ادراری و یا سکته مغزی باشند. کم خونی بعد از عمل جراحی شایع است، ولی بدن با گذشت زمان آن را جبران می‌کند. بی‌نظمی‌هایی نیز در ریتم قلب ممکن است دیده شوند و در این صورت نیاز به درمان با دارو یا نصب ضربان‌ساز وجود دارد.

نقاهت در خانه پس از جراحی قلب باز

معمولا دوران نقاهت بعدی در خانه چندین هفته طول می‌کشد تا شما به شرایط عادی برگردید. برخی افراد اشتهای خود را از دست می‌دهند و دچار یبوست می‌شوند. ممکن است به آسانی خسته، کسل یا افسرده شوید و یا خوابیدن برای شما دشوار شود. برخی افراد در محدوده‌ای که رگ‌های خونی برداشته شده‌اند نظیرساق پا دچار تورم می‌شوند.

همچنین ممکن است در قسمت شانه‌ها و بالای کمرتان دچار درد عضلانی شوید. این عوارض، طبیعی بوده و ممکن است در عرض ۴ تا ۶ هفته از بین بروند. بهبودی کامل معمولا چندین ماه طول می‌کشد، این امر تا حدی به بهبود استخوان جناغ شما ربط دارد که ممکن است دردناک باشد. حتماً درباره عوارض ناراحت کننده‌ای که دارید با پزشک خود صحبت کنید.

پزشک به شما کمک می‌کند تا هرچه زودتر به شرایط عادی بازگردید. او ممکن است پیشنهاد کند که به تدریج کارهایی مانند پیاده‌روی، بیرون رفتن از خانه با دوستان، انجام دادن کارهای سبک خانه یا کارهای حیاط و بالارفتن از پله‌ها را انجام بدهید.

پس از انجام جراحی قلب باز، علاوه بر استراحت در منزل، پزشکان معمولا دارو هایی را تجویز می کنند تا سرعت بهبودی بالاتر برود و همچنین، عوارض پس از عمل را کنترل کنند. داروهایی مانند آسپیرین، پلاویکس و ناپروکسن (ضد التهاب)، آتورواستاتین و لوزارتان (کاهنده کلوسترول) و نیتروکانتین تجویز می شود. البته تجویز و استفاده هر کدام از موارد بیان شده باید با صلاح دید پزشک و شرایط بیمار باشد.

نتایج عمل جراحی CABG

عمل جراحی بای‌پس سرخرگ کرونری باعث بهبود علایمی مانند آنژین در بیشتر افراد (در حدود ۹۰درصد) می‌شود و ممکن است طول عمر بیماران پرخطر را افزایش دهد. بیشتر افراد می‌توانند بعد از عمل جراحی به سرکارهای معمولی خود بازگردند و تا سال‌ها علایمی هم دیده نمی‌شود. اما جراحی بای‌پس، بیماری سرخرگ کرونری را درمان نمی‌کند. ممکن است انسدادهای جدیدی در سایر قسمت‌های سرخرگ‌ها ایجاد شوند و خون در رگ‌های پیوندی نیز لخته ببندد.

بعضی شاخه‌های سرخرگ‌ها خیلی کوچکند، لذا اصلاح آنها با جراحی قلب باز بای‌پس ممکن نیست و انسداد این سرخرگ‌های کوچک ممکن است منجر به آنژین قلبی شود. از نظر آماری، در حدود ۴۰درصد افراد جراحی شده علایم انسداد جدید در پیوندهای بای‌پس شده را در عرض ۱۰ سال پس از عمل جراحی نشان می‌دهند.
کنترل عوامل خطری که منجر به ایجاد انسداد می‌شوند، مهمترین راهی است که شما و پزشکتان می‌توانید بیماری سرخرگ کرونری را با آن کنترل نمایید. حفظ وزن طبیعی یا کاهش وزن درصورت نیاز، ترک سیگار، خوردن غذای سالم قلبی و انجام منظم ورزش در چنین حالتی از اهمیت زیادی برخوردار است.

پزشک در کنار شما برای کنترل مطلوب کلسترول بالا، فشارخون بالا و دیابت تلاش خواهد کرد. در چند ماه اولیه پزشکی که با او در تماس هستید شما را هر ۱ تا ۳ ماه ویزیت خواهد کرد و سپس حداقل سالی یکبار وضعیت شما باید توسط پزشک بررسی شود.
احتمالاً به شما توصیه می‌شود آسپیرین را برای مدت نامحدودی مصرف کنید. همچنین ممکن است پزشکتان داروهایی مانند مهارکنندهای ACE، مهارکننده‌های بتا، یا داروهای کاهنده کلسترول را برای کمک به کنترل بیماریتان و بهبود علمکرد قلبتان تجویز نماید.

دریچه های قلبی

بیشتر اعمال جراحی برای ترمیم و تعویض دریچه‌های قلب بر روی دریچه‌های میترال و آئورت انجام می‌شوند که در سمت چپ قلب قرار دارند. دریچه میترال جریان ورودی به بطن چپ و دریچه آئورتی جریان خروجی از بطن چپ را کنترل می‌کنند. بطن چپ قلب قدرتمندترین حفره قلب می‌باشد و خون را به نواحی مختلف بدن پمپ می‌نماید. این دو دریچه، بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری‌ها قرار دارند. همچنین این دو دریچه در فعالیت کلی قلب نقش حیاتی‌تری دارند.

چون ممکن است پیشرفت بیماری‌های دریچه‌ای قلب در هر فردی متفاوت بوده و غیرقابل‌پیش بینی باشد، بنابراین زمان و طول مدت درمان این بیماری‌ها در هر بیماری متفاوت است.

اگر علایم بالینی نداشته باشید و یا بیماری موجود دریچه‌ای تاثیری منفی بر فعالیت قلبتان نداشته باشد، ممکن است متخصص قلب و عروق فقط بیماری شما را تحت نظر بگیرد.
در دریچه‌هایی که به شدت آسیب دیده و تنگ شده‌اند، ممکن است ترمیم بالونی دریچه (گشاد کردن دریچه با استفاده از کاتتری که در نوک خود بالونی دارد) یا ترمیم و تعویض جراحی دریچه، ضروری باشد.

ترمیم دریچه با استفاده از کاتتر، روش کم خطری است که تهاجم کمتری نیز دارد. در این روش، ترمیم دریچه قلب با استفاده از کاتتری صورت می‌گیرد که از طریق سرخرگ وارد قلب می‌شود. انواع دیگر ترمیم یا تعویض دریچه تقریباً همیشه با جراحی قلب باز انجام می‌شوند، یعنی با استفاده از یک بی‌هوشی عمومی، استخوان جناغ سینه شکافته می‌شود و یک دستگاه قلب-ریه جایگزین قلب در طول عمل جراحی می‌شود.

مطالب مرتبط: بهترین جراح دریچه قلب در تهران و ایران

معمولاً در این مورد یک متخصص قلب و یک جراح قلب با هم مشورت خواهند کرد تا مشخص نمایند که استفاده از کدام روش درمانی بهتر است. حتی اگر علایم بالینی بیماری را نداشته باشید، گاهی اوقات استفاده از این روش‌ها برای پیشگیری از بروز آسیب به قلب ضروری میباشند. ترمیم دریچه های قلبی به شکل های مختلف انجام میشود :

۱) ترمیم بالونی دریچه

ترمیم بالونی دریچه، که از یک کاتتر بالونی برای باز کردن دریچه استفاده می‌کند، اغلب برای اصلاح تنگی متوسط تا شدید دریچه میترال به کار می‌رود. همچنین ممکن است از این روش در دریچه‌های سه‌لتی و ریوی و به ندرت در دریچه آئورتی استفاده شود. این روش به جای اتاق عمل در آزمایشگاه کاتترگذاری (کت-لب) انجام می‌شود و از بسیاری جهات شبیه آنژیوپلاستی کرونری (ترمیم سرخرگ‌های کرونری با استفاده از کاتتر بالونی) می‌باشد.

در ناحیه‌ای که قرار است کاتتر وارد بدن شود (معمولاً کشاله‌ ران)، یک بی‌حس کننده موضعی تزریق می‌شود. جراح برش کوچکی را ایجاد می‌کند و یک کاتتر دارای نوک بالونی را به داخل سرخرگ یا سیاهرگ می‌فرستد. برای بازکردن دریچه میترال، پزشک کاتتر را به سمت بالا یعنی دهلیز راست قلب هدایت می‌کند، کاتتر دیواره دهلیزی (دیواره‌ای که مابین دو دهلیز راست و چپ قرار دارد) را سوراخ می‌کند و از دهلیز چپ به دریچه میترال می‌رسد.

سپس پزشک بالون را باد می‌کند و بالون نیز لت‌های سفت شده و یا به هم چسبیده دریچه میترال را باز می‌کند و به این ترتیب رسوبات کلسیمی را به کنار رانده و سوراخ دریچه میترال را گشاد می‌کند. سپس پزشک باد بالون را تخلیه می‌کند و کاتتر را از بدن خارج می‌کند. سوراخ ایجاد شده در دیواره دهلیزها خود به خود ترمیم می‌شود.
این خطر وجود دارد که دریچه پس از ترمیم دوباره بسته شود یا بعد از عمل دچار نارسایی شود. اما بعد از یک ترمیم موفق دریچه، احتمالاً شما از سبک زندگی فعال‌تر نسبت به قبل از ترمیم دریچه و یا دست‌کم همانند آن برخوردارخواهید شد.

۲)انواع دیگر ترمیم دریچه

از انواع دیگر ترمیم دریچه، استفاده از جراحی قلب باز می‌باشد. یک جراح ممکن است یک دریچه را با استفاده از روش‌های مختلفی ترمیم نماید:
• کومیشوروتومی یا برش محل چسبندگی‌ها، روشی برای بازکردن یک دریچه دچار تنگی می‌باشد. این روش با برش زدن بین لت‌های ضخیم شده یا بهم چسبیده دریچه انجام می شود، این برش‌ها در لبه‌های طبیعی لت‌ها که بهم چسبیده‌اند (موسوم به کومیسورها) ایجاد می‌شوند.

• در آنولوپلاستی (ترمیم حلقه دریچه)، یک دریچه دچار نارسایی با استفاده از یک وسیله حلقوی تقویت و ترمیم می‌شود. این وسیله حلقوی از سوراخ دریچه پشتیبانی کرده و باعث می‌شود که دریچه کاملا بسته شود. همچنین حلقه دریچه با استفاده از عمل جراحی نیز قابل ترمیم می‌باشد.
• بریدن قسمتی از لت‌ها و سپس دوختن بقیه بافت درهم دیگر نیز می‌تواند دریچه را قادر به بسته شدن مناسب نماید. بعضی اوقات می‌توان حفرات یا بریدگی‌های لت‌ها را وصله نمود.
• ترمیم عضلات پشتیبان (تاندون‌های طنابی یا کوردا تاندون‌ها)که پاره یا کشیده شده‌اند، ممکن است منجر به بسته شدن کامل لت‌ها شود.
• ممکن است برداشتن رسوب کلسیم لت‌های دریچه باعث بهتر بسته شدن دریچه‌ها گردد.
در مقایسه با تعویض دریچه، ترمیم دریچه انتخاب بهتری است. ترمیم دریچه نتایج طولانی‌مدت بهتری داشته و پس از آن عوارض بالینی مثل لخته‌شدن خون، کمتر رخ می‌دهد. اما اگر دریچه آسیب شدیدی دیده باشد و یا اگر در اثر رسوب کلسیم، دریچه فرسوده (دژنره) شده باشد دیگر نمی‌توان دریچه‌ها را ترمیم کرد.

ممکن است بیماری تب‌روماتیسمی، حتی بعد از ترمیم دریچه نیز ادامه داشته باشد. گاهی اوقات درمان موفقیت‌آمیز نارسایی دریچه میترالی که در اثر بیماری سرخرگ کرونری ایجاد شده است، بدون تعویض دریچه غیرممکن است.

عمل دریچه قلب

اگر امکان ترمیم دریچه وجود نداشته باشد، جراح می‌تواند دریچه قلب شما را بردارد و به جای آن یک دریچه مکانیکی یا زیستی (بیولوژیک) قرار دهد. دریچه‌های قلبی مکانیکی همانند دریچه‌های قلبی طبیعی در پاسخ به افزایش فشارخون در پشت دریچه باز می‌شوند و با کاهش فشارخون، دوباره بسته می‌شوند.

مواد و شکل این دریچه‌های مکانیکی طوری طراحی شده‌اند که خون به آرامی از میان دریچه عبور نماید و خطر تشکیل لخته خون به حداقل برسد.

ولی باید توجه داشت فردیکه دریچه مکانیکی دارد باید تا آخر عمر داروهای ضد تشکیل لخته خون را مصرف نماید. دریچه مکانیکی از فلز و پلاستیک ساخته می‌شود؛ و دریچه زیستی (بیو پروتز) از بافت حیوانی یا انسانی تولید می‌شود. هر یک از این انواع دریچه‌ها معایب و مزایای خاص خود را دارند که شما و پزشک معالجتان باید آنها را در نظر بگیرید.

یکی از مزایای دریچه‌های مکانیکی دوام آنها می‌باشد. حتی اگر در یک فرد جوان کار گذاشته شوند ممکن است تا آخر عمر با او باقی بمانند. مدل‌های زیادی از این نوع دریچه‌ها وجود دارند. جراح قلب، ممکن است به خاطر نوع جراحی که قصد انجام آن را دارد، یک مدل خاص را به مدل‌های دیگر ترجیح دهد، ولی از نکته نظر شما این دریچه‌ها تفاوت‌های اندکی با هم دارند.

با اینحال، احتمال لخته شدن خون در اطراف دریچه‌های مکانیکی زیاد است. یک لخته خون ممکن است، جلوی دریچه را گرفته و یا جدا شده و به قسمت‌های مختلف بدن انتقال یابد (مثل مغز، که منجر به سکته مغزی می‌شود). در نتیجه، هر فردی که دریچه مکانیکی دارد، باید تا آخر عمر وارفارین بخورد. وارفارین یک داروی ضد انعقاد می‌باشد. فردیکه وارفارین مصرف می‌کند باید به طور مرتب با آزمایش‌های PT-INR وضعیت انعقادی خون خود را کنترل نماید.

یک دریچه زیستی (بیولوژیک) برخلاف یک قلب پیوندی، یک بافت زنده نیست و معمولا مشکلات رد پیوندی به وجود نمی‌آورد. بافت طبیعی یک دریچه بیولوژیک استریل شده و به مواد نگه‌دارنده آغشته می‌شود. دریچه‌های بیولوژیک انواع متعددی دارند: دریچه یک حیوان (زنوگرافت یا هتروگرافت) که معمولا از دریچه آئورت خوک ساخته می‌شود؛ دریچه قلب یک انسان مرده ( آلوگرافت)؛ و به ندرت دریچه خود فرد (اتوگرافت) برای مثال، دریچه ریوی از سمت راست قلب به منظور تعویض با دریچه آئورتی در سمت چپ برداشته می‌شود (سپس دریچه ریوی با یک دریچه مصنوعی جایگزین می‌شود) این عمل به عمل Ross معروف است.
مزیت اصلی یک دریچه زیستی (بیولوژیک) این است که کمتر باعث ایجاد لخته خونی می‌شود. ممکن است بعد از عمل جراحی قلب باز لازم باشد که تا چندین هفته یا چندین ماه وارفارین مصرف کنید، اما مصرف وارفارین در این حالت دایمی نیست مگر آنکه به علت دیگری مصرف آن تحت نظر پزشک ادامه یابد.

با اینحال، دریچه‌های زیستی (بیولوژیک) به اندازه دریچه‌های مکانیکی مستحکم نمی‌باشند و به احتمال زیاد با گذشت زمان دچار رسوب کلسیم خواهند شد. ممکن است لازم باشد که دریچه‌های حیوانی بعد از ۱۰ تا ۱۵ سال (یا حتی زودتر درکودکان یا افراد جوان) تعویض شوند. دریچه‌های انسانی دوام بیشتری دارند، اما مانند دریچه‌های حیوانی به راحتی در دسترس نمی‌باشند.
معمولا از یک دریچه مکانیکی در یک فرد زیر۷۰ سالی که می‌تواند بطورمرتب داروی ضد انعقاد (وارفارین) مصرف کند بدون اینکه برایش مشکلی به وجود بیاید، استفاده می‌شود. یک دریچه زیستی(بیولوژیک) ممکن است گزینه خوبی برای سالمندان (بویژه اگر فرد سالمند نتواند مصرف ضد‌انعقادها را تحمل کند) یا زنانی ‌باشدکه قصد دارند حامله شوند (چون مصرف ضدانعقادها در طول حاملگی خطرناک است).
خطرهای جراحی تعویض دریچه به سن، وضعیت کلی قلب و سایر شرایط پزشکی بستگی دارند. بعد از یک عمل موفقیت آمیز، ممکن است بتوانید به سطح طبیعی زندگی و فعالیت بدنی خود بازگردید. یک دریچه مصنوعی قلب ممکن است دچار اندوکاردیت ‌عفونی شود، لذا باید قبل از مبادرت به انجام هرگونه عمل دندان‌پزشکی یا سایر اعمال جراحی، آنتی‌بیوتیک مصرف نمایید.

تعویض دریچه قلب چگونه انجام میشود؟

اگر تصمیم گرفتید که اقدام به انجام عمل ترمیم یا تعویض دریچه قلب نمایید، باید زمان انجام عمل را به همراه پزشک تعیین کنید تا عمل جراحی قلب باز در بهترین زمان ممکن انجام شود (بجای اینکه بصورت اورژانسی انجام شود). مانند هر جراحی دیگری، همه سوالات و نگرانی‌های خود را با پزشک متخصص داخلی قلب و جراح قلب خود در میان بگذارید.

حتماً آنها را در جریان داروهای مصرفی خود از جمله داروهای بدون نسخه مانند آسپرین بگذارید. اگر سیگار می‌کشید، پزشک به شما توصیه خواهد کرد که از ۲ هفته قبل از جراحی آنرا ترک نمایید (ترک سیگار۶ هفته قبل از جراحی بهتر است)، چرا که استعمال سیگار ممکن است منجر به بروز مشکلاتی در طی جراحی از جمله تشکیل لخته خون و مشکلات تنفسی شود.

شما در روز قبل از جراحی قلب باز یا صبح روز عمل جراحی در بیمارستان پذیرش خواهید شد. چون عوارض بی‌هوشی عمومی با شکم خالی کمتر می‌باشد، به شما گفته می‌شود که از نیمه شب قبل از عمل جراحی چیزی نخورید (اگر چیزی خورده‌اید حتماً به پزشکتان اطلاع دهید).

ممکن است قبل از عمل جراحی از قفسه سینه شما با استفاده از اشعه ایکس عکس‌برداری شود و آزمایش‌های خونی، آزمایش‌های ادرار و یک نوار قلب بعمل آید. سپس یک داروی آرام‌بخش ملایم تزریق می‌شود تا قبل از ورود به اتاق عمل احساس آرامش کنید. سینه شما شسته و ضدعفونی شده و در صورت لزوم اصلاح می‌شود.

سپس به بازوی شما بی‌حس کننده موضعی تزریق خواهد شد تا بازویتان بی‌حس شود و سپس یک راه وریدی برای تزریق داروهای بی‌هوشی عمومی و سایر داروها و سرم‌های لازم تعبیه خواهد شد. پس از آنکه کاملا بی‌هوش شدید، یک لوله در درون نایتان قرار خواهد گرفت تا شما را به ونتیلاتور (دستگاه تنفس مکانیکی) وصل کند و یک لوله دیگر وارد بینی شما می‌شود و از آنجا وارد مری و از مری وارد معده می‌شود تا گاز و مایعات اضافی معده را دفع کند.

یک سوند وارد مجرای ادراری شما خواهد شد که از آنجا به مثانه می‌رود تا ادرار را در حین جراحی قلب باز و دوران نقاهت پس از عمل جمع‌آوری کند.
استخوان جناغ شکافته می‌شود تا قلب شما در معرض دید قرار بگیرد. یک دستگاه قلبی-ریوی  کار قلب و ریه‌های شما را در طول جراحی به عهده خواهد گرفت و بنابراین در طول عمل جراحی قلب شما هیچ حرکتی نخواهد داشت.

به شما داروهای ضدانعقاد تزریق می‌شود تا از لخته شدن خون جلوگیری شود.
بسته به وسعت جراحی، عمل جراحی ۲ تا ۴ ساعت به طول خواهد انجامید. بعد از اتمام ترمیم یا تعویض دریچه، قلبتان دوباره به کار خواهد افتاد و دستگاه قلب-ریه از شما جدا خواهد شد. بیشتر افراد ۱ تا ۳ روز را در بخش مراقبتهای ویژه پزشکی (ICU) می‌گذرانند و حدود یک هفته در بیمارستان بستری می‌شوند.

ممکن است پس از جراحی، بهبود دریچه شما ماه‌ها طول بکشد، چون تا استخوان جناغ دوباره جوش بخورد و قلبتان خودش را تطبیق دهد، ماه‌ها زمان لازم است. پزشک انجام فعالیت جسمانی را به شما توصیه خواهد کرد و ممکن است یک برنامه بازتوانی قلبی را برای شما پیشنهاد کند.

ممکن است بعد از ۱ تا ۴ ماه بتوانید به سرکارتان برگردید. زمان بازگشت به کار به نیازهای جسمانی شغل شما وابسته است. اگر دریچه مکانیکی داشته باشید، ممکن است لازم باشد که از داروهای ضد انعقاد مثل وارفارین استفاده نمایید.
برخی از افراد که دارای دریچه‌های مکانیکی هستند، ممکن است گاهی یک صدای کلیک مانند را در سینه خودشان بشنوند. این صدای کلیک مانند، صدای کار کردن دریچه جدید است. این صدا کاملا طبیعی است و حتی استدلال می‌شود که دال بر درست کارکردن دریچه است.
عمل ترمیم یا تعویض دریچه با موفقیت همراه است. نارسایی دریچه جدید، امر نادری است، اما اگر علایم نارسایی دریچه (علایمی که قبلاً شرح داده شدند) را احساس کردید، بلافاصله به پزشکتان اطلاع دهید. همچنین باید گوش به زنگ علایم عفونت مانند تب، ضعف، دردسینه و تنگی نفس نیز باشید. ممکن است اندوکاردیت عفونی، همانطوریکه دریچه‌های طبیعی را درگیر می‌کند، دریچه‌های مصنوعی را نیز درگیر سازد.

جراحی کمتر تهاجمی (minimal invasive)

در برخی از مراکز پزشکی ویژه، جراحان با ایجاد برش‌های کوچکتر، جراحی‌های کمتر تهاجمی دریچه قلب را انجام می‌دهند. ممکن است در این نوع جراحی از سرخرگ‌های بزرگ قسمت‌های پایینی بدن برای اتصال فرد به دستگاه قلبی-ریوی استفاده شود. فرد زمان کمتری را در بیمارستان سپری می‌کند و دوران نقاهت نیز کمتر بوده و جراحی قلب باز نیز درد کمتری دارد.

این روش‌های کمتر تهاجمی که هنوز در حال تکامل می‌باشند، در افراد دچار آسیب‌های شدید دریچه‌ای، و یا نیازمند بیش از یک جراحی دریچه‌ای و یا دارای تصلب‌شرایین (آترواسکلروز) و یا افراد چاق امکان پذیر نمی‌باشند.

ریسک عمل قلب باز و مرگ براثر عمل قلب باز

بیمارانی که جراحی قلب باز انجام می‌دهند تا ۱۰سال کاملا سلامت هستند، ولی بعد از این زمان احتمال مرگ ناگهانی در آنها ۸۰درصد افزایش می‌یابد.

حقيق دانشمندان دانشگاه آرهوس دانمارك نشان داد كه روش‌هاي جديد جراحي ميزان طول عمر بعد از عمل قلب باز را افزايش داده است اما با اين حال ۸ تا 10سال بعد از جراحي احتمال مرگ بر اثر عمل قلب باز نسبت به جمعيت عادي در آنها 80درصد افزايش مي‌يابد. به اعتقاد اين محققان، پزشكان بايد به اطلاعات اين بيماران در سال‌هاي بعد دسترسي داشته باشند تا بفهمند دقيقا چه اتفاقي براي آنها رخ مي‌دهد كه منجر به مرگ ناگهاني‌شان مي‌شود.

                                                                                                

سن، حجم ضربه‌ای قلب، عمل جراحی اورژانس، جراح انجام دهنده عمل جراحی قلب و مدت زمان قرار داشتن روی دستگاه قلبی- ریوی جزء عوامل موثر بر مرگ و میر می باشند.

ضمنا باید اشاره کرد که گاه جراحی قلب باز باز برای بار دوم ویا حتی سوم و … اجتناب ناپذیر است که این موارد هم با افزایش ریسک عمل همراه است.

سرماخوردگی پس از عمل جراحی قلب باز

با شروع فصل سرما ، عفونت های تنفسی و سرماخوردگی شایع ترین بیماری می باشد ،لازم است بدانید این بیماری روی افراد با مشکلات قلبی خیلی خطرناک است ، بیماران قلبی در بیماری سرماخوردگی خود درمانی نکنید .محراب مرزبان، متخصص قلب و عروق با بیان این‌که عفونت‌های تنفسی برای بیماران قلبی خطرساز می‌باشد، گفت: با شروع فصل سرما به بیماران قلبی توصیه اکید می‌شود که واکسن آنفولانزا تزریق کنند.

وی در ادامه افزود: بیمارانی که دچار نارسایی قلبی و بیماری‌های قلبی مادرزادی پیشرفته هستند و یا جراحی قلب باز انجام داده‌اند، باید حتی در صورت ابتلا به سرماخوردگی ساده نیز به پزشک مراجعه کنند و از خوددرمانی، خودداری کنند.

دکتر مرزبان با اشاره به شدید بودن عوارض عفونت‌های تنفسی در این بیماران گفت: بیماران قلبی ممکن است حتی با یک سرماخوردگی ساده، دچار مشکلات حاد قلبی شده و نیازمند مراقبت‌های ویژه در بخش ICU شوند.

این پزشک در تشریح اقدامات ضروری برای پیشگیری از این‌گونه عوارض گفت: عدم مواجهه با هوای خیلی سرد، دوری از افرادی که دچار بیماری‌های عفونی مانند سرماخوردگی می‌باشند و درمان سریع بیماری‌هایی نظیر سرماخوردگی و عفونی از جمله اقدامات ضروری برای بیماران قلبی است.

خطرات جراحی قلب باز در سن بالا

با بالارفتن سن اين عوارض و خطرات بيشتر هم ميشود كه با توجه به عوامل و فاكتورهاي خطر مثل ساير بيماري ها از جمله :ديابت ، فشارخون ، مصرف دخانيات و … اين خطرات بيشتر ميشود .عمل جراحی قلب باز هم از این امر مستثنی نیست.

عمل جراحی قلب بسته

در روش جراحی بسته قلب، جراحان قلب عمل جراحی را به وسیله برش های کوچکی در سمت راست قفسه سینه، به عنوان جایگزینی برای جراحی قلب باز انجام می دهند.

در روش جراحی بسته عمل قلب جراح ممکن است نسبت به جراحی قلب باز، از برخی قسمت های قلب دیدی بهتر داشته باشد. همانند جراحی قلب باز، برخی روند های درمانی جراحی بسته می توانند نیازمند متوقف ساختن موقت قلب و هدایت کردن جریان خون از قلب به سمت دستگاه قلبی ریوی باشند. جراحی بسته قلب می تواند جهت درمان انواعی از اختلالات قلبی استفاده شود.

عمل جراحی قلب نوزادان

اگر نوزاد تازه به دنیا آمده شما مبتلا به نقص مادرزادی قلبی است و به جراحی احتیاج دارید نیازی به نگرانی نیست و بهتر است بدانید که عمل قلب باز در نوزادان ، در حال حاضر از هر زمان دیگری امن تر و کارآمد تر هستند.

در حال حاضر دو روش جراحی وجود دارد یکی جراحی قلب باز است و دیگری انجام عمل جراحی از طریق یک کاتتر( یک لوله انعطاف پذیر که از طریق یکی از شریان های پا یا دست وارد بدن شده به حفره های قلبی می رسد) انجام میشود که در این روش دومی نیازی به باز کردن قفسه سینه نوزاد نیست.

بسته به مشکلی که در قلب نوزاد شما وجود دارد ممکن است نیاز باشد که در همان ساعات اولیه بعد از تولد قلب نوزاد شما مورد یک جراحی قلب باز قرار بگیرد و یا اینکه کاتتر زده شود. در موارد دیگر هم ممکن است چند روز یا چند ماه پس از تولد درمان لازم صورت بگیرد.

در بعضی موارد حتی ممکن است جراحی پس از زایمان صورت پذیرد و همسر شما در حین عمل جراحی هم چنان در بیمارستان بستری باشد.

در بیشتر موارد جراحی های قلب باز نوزاد با داروهای مختلف بیهوش میشود و در طول انجام عمل بیدار نیست هم چنین برای انجام عمل قلب یک ماشین پمپ مخصوص کار گردش خون و تبادل اکسیژن را به جای قلب و ریه انجام می دهد و قلب در حین عمل جراحی از گردش خون سیستمی بدن جدا میشود.

قبل از شروع عمل جراحی بهتر است از دوستان و آشنایان خود بخواهید که در حین عمل در کنار شما حضور داشته باشند چرا که طول مدت زمان جراحی برای والدین نوزاد ساعاتی استرس زا و پر از اضطراب محسوب میشود.

در انتها باید اضافه کرد که بیشترین تعداد عمل قلب باز در کشور در دو بیمارستان تخصصی قلب و عروق ( بیمارستان شهید رجایی و بیمارستان قلب تهران ) انجام می پذیرد.

در doctorpage بیابید:  پزشکان (فوق تخصص جراحی قلب و عروق)