بیمارستان بهارلو فعلی که در دوران فعالیت خود با نام های (بهداری مرکزی راه آهن)، بیمارستان (شماره یک راه آهن) و بیمارستان (طبا) شناخته شده است از سال ۱۳۱۴ به دنبال گسترش و توسعه شبکه سراسری راه آهن در قالب یک بهداری کوچک راه اندازی گردید.
کارکنان شبکه سراسری راه آهن تحت پوشش خدمات بهداشتی و درمانی این بیمارستان قرار داشتند و فعالیت های بهداری راه آهن هم در حوزه بهداشتی و هم در حوزه خدمات درمان سرپایی و بستری شایان توجه بوده است به طوری که اسناد و مدارک آماری فعالیت های بهداری راه آهن نشان دهنده اقدامات گسترده بهداشتی از جمله واکسیناسیون کارکنان و خانواده آنها، معاینات دوره ای کارکنان و نیز ارائه این خدمات به مردم ساکن در مناطق محروم و دورافتاده از طریق تاسیس درمانگاه ها و بیمارستان های طول خطوط سراسری راه آهن و انجام اقدامات پیشگیری مانند سم پاشی مناطق آلوده به مالاریا نیز شایان توجه است.
به منظور گسترش فعالیت بهداری راه آهن در سال ۱۳۱۵ در هیات وزیران وقت تصویب گردید با کسر دو درصد از حقوق کارکنان راه آهن و سیلوی تهران و واریز آن به صندوق بهداشت ساختمان راه آهن، مقدمات احداث ساختمان مرکزی بیمارستان راه آهن در جوار ایستگاه مرکزی تهران شروع گردد. پس از آن در پی فراهم شدن منابع مالی اولیه در سال ۱۳۱۶ ساخت بیمارستان مرکزی به مناقصه گذاشته شد و شرکت مقاطعه کاری قطعه ۱۸ جنوب به مدیریت مهندس پناهی به عنوان برنده مناقصه عملیات اجرایی ساخت بیمارستان را در ۲۶ اردیبهشت ماه سال ۱۳۱۷ آغاز نمود. نکته قابل ذکر اینکه با تلاش و جدیت پیمانکار فوق، ساختمان بیمارستان با ساختار بتون آرمه و نمای آجر قزاقی پس از حدود ۱۴ ماه فعالیت آماده بهره برداری گردید.
این بیمارستان با ۸۰ تخت فعال در زمینی به مساحت ۱۱۱۱۷ مترمربع در روز یکشنبه یازدهم شهریور ۱۳۱۸ پس از مراسم افتتاح سیلو و بلورسازی تهران، با حضور رضا شاه پهلوی و محمدرضا ولیعهد او افتتاح و به بهره برداری رسید.
ریاست بیمارستان در شروع بهره برداری به عهده (دکتر حمید مجیدی آهی) بود. در این زمان بیمارستان دارای بخش هایی از قبیل تالار عمل جراحی درونی و بیرونی، بخش بیماری های داخلی، گوش حلق و بینی، مجاری ادراری، پرتوشناسی، دندانپزشکی و… بود که در سال های بعد به تدریج تکمیل و راه اندازی گردید.
بیمارستان بهارلو در طول فعالیت خود شاهد جابه جایی بین سازمان ها و ارگان های مختلفی بوده است بطوری که یکبار در سال ۱۳۵۴ با تصویب هیات دولت وقت از حاکمیت وزارت راه و راه آهن دولتی منفک و با الحاق به مرکز بهداشت و خدمات درمانی سازمان منطقه ای بهداری استان تهران در منطقه جنوب به فعالیت خود ادامه داد. قابل ذکر است که این مصوبه هیات دولت پس از پیروزی انقلاب اسلامی با مصوبه شورای انقلاب در خصوص واگذاری کلیه بیمارستان ها و مراکز درمانی، سازمان ها و ارگان های دولتی به وزارت بهداری تثبیت یافت لیکن با توجه به اعتراضات کارکنان راه آهن مبتنی بر این ادعا که این بیمارستان از محل کسر دو درصد از حقوق کارکنان ساخته شده است بنابراین مالکیت آن متعلق به کارکنان راه آهن بوده و وزارت راه و راه آهن حق واگذاری آن را ندارد. این پافشاری، مسئولین راه آهن را وادار به طرح دعوای حقوقی مبنی بر عودت بیمارستان به سیستم راه آهن در مراجع قضایی کرد تا اینکه پس از مدت ها پیگیری در سال ۱۳۷۴ منجر به توافق بین وزارت راه و راه آهن از یک سو و از جانب دیگر وزارت بهداشت درمان و دانشگاه علوم پزشکی گردیدکه بر مبنای این توافقنامه، راه آهن با تحویل گرفتن و تملک بیمارستان تختی واقع در پردیس ایستگاه راه آهن تهران با واگذاری بیمارستان بهارلو به دانشگاه علوم پزشکی تهران از کلیه حق و حقوق مادی و معنوی خود در خصوص بیمارستان بهارلو چشم پوشی نمود. همان طورکه اشاره شد آخرین تغییر و تحول در مالکیت بیمارستان در سال ۱۳۷۴ با تشکیل دانشگاه های علوم پزشکی رخ داد و با توجه به تقسسیم بندی شهر تهران از نظر پوشش سه دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران و شهید بهشتی، این بیمارستان در حوزه فعالیت دانشگاه علوم پزشکی تهران قرار گرفت و هم اکنون نیز یکی از مراکز آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی تهران محسوب می گردد.
اين بيمارستان با ۳۳۰ تخت مصوب و ۲۲۲ تخت فعال دارای بخش ها و درمانگاه های زیر می باشد:
بخش‌ها: جراحی عمومی، داخلی، زنان و زایمان، نوزادان، دیالیز، فیزیوتراپی، سی تی اسکن، سنگ شکن، طب کار، سنجش تراکم استخوان، ماموگرافی دیجیتال، پزشکی هسته ای، گوش و حلق و بینی، ارتوپدی، ارولوژی، مسمویت، تالاسمی، آی سی یو، سی سی یو، پست سی سی یو، قلب، رادیولوژی، آزمایشگاه و داروخانه.
